Andrzej Krzycki
Żył w latach 1482-1537, prymas polski, arcybiskup gnieźnieński, polityk, mecenas sztuki i wybitny humanista. Protegowany bp. Piotra Tomickiego. Studiował w Bolonii. Po powrocie do kraju został sekretarzem króla Zygmunta I Starego. Jako poeta opiewał w swych dziełach zwycięstwa nad Moskwą i Tatarami. Utrzymywał kontakty z najznakomitszymi humanistami renesansu m.in. z Erazmem z Rotterdamu, który wymienił go w swoim dziele Ciceronianus, jako jednego z największych polskich uczonych czy z Filipem Melanchtonem. Krzycki był także wybitnym znawcą stosunków międzynarodowych w związku, z czym pełnił liczne misje dyplomatyczne. Był również pisarzem politycznym, autorem memoriałów i satyr politycznych, w których krytykował „polską złotą wolność”, niezgodę między sanatoriami oraz ich skłonność do prywaty. Ważniejsze dzieła: In Augustissimum Sigisimundi regis Poloniae et reginae Barbarae connubium Andreae Critii scholastici Posnaniensis Carmen, (Kraków, 1512); Encomium Divi Sigismundi, regis Poloniae, post victoriam de Tartaris partam (Kraków 1512); Ad Divum Sigismundum Poloniae regem et Magnum Ducem Lithuaniae semper invictum post partam de Moskis victoriam Andree Krziczki inclite coniugis sue Cancelarii carmen (Kraków 1515); Satyra in exercitum auxiliarem a principibus Germaniae missum Alberto marchioni brandenburgensi, magistro cruciferorum in Prussia, contra Sigismundum regem Poloniae (1520).