Żył w latach 1730-1797, włoski architekt pochodzący z Lombardii działający w Polsce. Uczył się w warsztacie Jakuba Fontany, który pełnił funkcje głównego architekta królewskiego w okresie panowania Augusta III Sasa. Merlini wykształcony przez Fontanę, po jego śmierci przejął dodatkowo stanowisko naczelnego architekta Rzeczpospolitej i pełnił tę funkcję za panowania Augusta III Sasa, a następnie Stanisława Augusta Poniatowskiego.  Do jego kompetencji  należała konserwacja zachowawcza, remonty i opieka nad istniejącymi już gmachami. W związku z tym, większość budowli, których autorstwo przypisuje się Merliniemu, zostało przez niego przebudowane. Przebudowy te były jednak tak radykalne, że powstałe budynki prawie w ogólnie nie nawiązywały do pierwotnych założeń architektonicznych.  Do najważniejszych prac tego architekta zalicza się kompleks budowli w Łazienkach warszawskich: Biały Domek (1774-1776) (prawdopodobnie); Pałac Myślewicki (1775-1779); Wodozbiór (1777-1778); Ermitaż (po pożarze w 1777); Nowa Kordegarda (1779-1780); Stara Pomarańczarnia (1786-1788); Pałac Na Wyspie (rozbudowa w latach 1788-1793) oraz inne budynki na terenie Warszawy: Willa własna przy placu Trzech Krzyży; Królikarnia; Kościół św. Karola Boromeusza w Warszawie (Powązki); przebudowa Pałacu Borchów; Brama Grodzka w Lublinie; Cerkiew i monaster Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny w Warszawie.