Żył w latach 1437-1496, humanista i pisarz polityczny. Od ok. 1462 do 1468 roku przebywał w Rzymie, jako sekretarz kardynała Bartolomeo Roverelliego. Do Polski przybył na przełomie lat 1469-1470 z Cesarstwa Bizantyńskiego. Osiadł na dworze arcybiskupim Grzegorza z Sanoka w Dunajowie pod Lwowem. Spędził tu około półtora roku, wypełniając czas pisaniem elegii miłosnych oraz memoriałów i utworów poetyckich, którymi pragnął zapewnić sobie przychylność i opiekę wybitnych osobistości politycznych. Wiosną 1472 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie został wykładowcą Akademii Krakowskiej. Od ok. 1474 objął posadę sekretarza oraz nauczyciela młodszych synów Kazimierza Jagiellończyka, był współtwórcą oraz realizatorem polityki Jagiellonów. Po Grzegorzu z Sanoka jego protektorami byli kolejno biskupi Zbigniew Oleśnicki (młodszy) i Piotr z Nina; sprzyjała mu także rodzina królewska. Był posłem króla polskiego do Rzymu, Konstantynopola, Budy. W polityce wewnętrznej stał się wpływowym rzecznikiem idei wzmocnienia władzy królewskiej, w zewnętrznej m. in. propagował ideę uniezależnienia się króla polskiego od papiestwa. Przez swe pisma i kontakty osobiste oddziaływał na umysłowe życie Polski, jako propagator idei renesansowych przede wszystkim w poezji, historiografii i piśmiennictwie politycznym. Utrzymywał też kontakty z intelektualistami Włoch i Węgier. Do dorobku pisarza zaliczyć można poezje, pisma historyczne i polityczne. Najważniejsze dzieła: Żywot kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, Żywot Grzegorza z Sanoka i Trzy księgi o królu Władysławie żywot Władysława Warneńczyka, Fannietum (zbiór poezji); Historia rerum gestarum in Hungaria et contra Turcos per Vladisaum Poloniae et Hungariae regem; De hisquae a Venetis contra Turcostentatasunt (1473-1487); Ad Innocentium VIII pontificem maximum de bello Turcis inferendo oratio (1490).