Żył w latach 1517-1592, pisarz i historyk wenecki. Był diakonem w Zakonie Kanoników Regularnych; Bruto był mało znany we Włoszech, bowiem często przebywał poza krajem. Nawiazał kontakty w taborytami i braćmi czeskimi. Oskarżony o herezję musiał opuścić Wenecję. Udał się wówczas do Belgii, Niderlandów i Antwerpii. Następnie rozpoczął służbę u Paolo Tiepoli, humanisty i dyplomaty Republiki Weneckiej. Po zakończeniu służby u Tiepoli podróżował po Europie zwiedził m.in. Francję, Holandię, Anglię. Na dłużej osiadł we Florencji zbierając materiały do dzieła o historii miasta; utrzymywał się głównie z nauczania i tłumaczeń pisarzy klasycznych. W 1565 roku węgierski szlachcic Ferenc Forgách, potem biskup Oradea, zaprosili Bruto do współpracy w pisaniu historii Węgier. Dzięki temu nawiązał kontakty z przyszłym królem Polski Stefanem Batorym. Kiedy w 1576 roku, węgierski władca został ogłoszony królem Polski, przeniósł się do Krakowa, gdzie pełnił funkcję na historyka. Rezydując na Wawelu pisał na temat Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Brał udział w kampanii przeciwko Prusom i Moskwie. Po śmierci Stefana Batorego w 12 grudniu 1586 roku poparł arcyksięcia Maksymiliana III Austrii w sukcesji do tronu Polski. Jednak w 1587 roku królem został Zygmunt, syna króla Szwecji, którego kandydatury Bruto nie poparł. Jego pozycja na dworze stała się niepewna, co zmusiło go do opuszczenia Polski w 1586 roku i przeniesienia się do Bratysławy. Następnie pełnił funkcję nadwornego historyka cesarza Rudolfa II w Pradze. Dzieła: Florentinae Historiae (1562); De Historiae Iaudibus (1578); Praeceptorum coniugalium liber unus (1578).