Żył w latach 1792-1863, architekt, przedstawiciel nurtu klasycystycznego oraz historyzmu (nawiązywał do neogotyku i nurtu neorenesansowego). Studiował na uniwersytecie w Bolonii oraz na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1806-1810. Do Polski przyjechał w 1822 roku, na zaproszenie generała Ludwika Michała Paca, który powierzył mu wykończenie pałacu w Dowspudzie. Następnie Marconi pracował nad pałacem przy ul. Miodowej w Warszawie, również na zlecenie Paca. Od 1827 roku był zatrudniony w Wydziale Przemysłu i Handlu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego. W latach 1851-1858 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Po zamknięciu uczelni nadal uczył architektury. Marconi był bardzo pracowitym architektem, autorem ponad dwustu budowli (głównie na terenie Warszawy, ale nie tylko) i licznych przebudów. Do najważniejszych dzieł Marconiego należą realizacje w stylach historyzujących, wśród których wymienić można neorenesansowe zabudowania Warszawy: Kościół św. Karola Boromeusza, pałac Andrzeja Zamoyskiego; Hotel Europejski; pałac Branickich; Kościół Wszystkich Świętych. Poza stolicą m.in. Pałac Karskich we Włostowie; ratusz w Radomiu. Z budowli o charakterze neogotyckim: pałac Paca w Dowspudzie, stajnie w stadninie koni w Janowie Podlaskim; pałac w Konopnicy; ratusz w Ciechanowie. W stylu klasycznym zbudował m.in.: pałac Paca w Warszawie przy ul. Miodowej; pałac Wielopolskich w Chrobrzu.