Żył w latach 1710-1773, polski architekt włoskiego pochodzenia. Przedstawiciel stylu późnobarokowego i rokoka. Pełnił funkcję głównego budowniczego królów Polski, został nobilitowany w 1764 roku. Zaliczany był do cenionych i nielicznych polskich architektów reprezentujących artystyczną orientację francusko-włoską. Na lata pięćdziesiąte przypada szczytowy okres osiągnięć architekta. W roku 1750 został zatrudniony przez rodzinę Branickich do wykonania przebudowy pałacu w Białymstoku. Fontana pracował dla najznamienitszych polskich rodów magnackich, m.in. dla Potockich, Lubomirskich czy Załuskich. Współpracują z nim tacy artyści jak: Jan Jerzy Plersch czy Jan Chryzostom Redler. Po wstąpieniu Stanisława Augusta Poniatowskiego na tron został mianowany pierwszym architektem króla, zlecając do rozwiązania najpoważniejszych zadań artystycznych dotyczących Zamku oraz innych ważnych budowli państwowych. Do najważniejszych realizacji Fontany należą: przebudowa pałacu w Radzyniu Podlaskim (1750-1758); budynek pijarskiego Collegium Nobilium w Warszawie (1743); przebudowa pałacu Małachowskich (1750); przebudowa wnętrz Zamku Królewskiego w Warszawie (od 1751); współpraca przy budowie pałacu ks. Sanguszków w Zasławiu.