Urodzony ok. 1525 r., zmarł w 1585, polski teolog i humanista. Studiował na Akademii krakowskiej, następnie objął rektorat szkoły katedralnej na Wawelu. W latach 1555-1556 roku otrzymał Katedrę w Collegium Mniejszym, a cztery lata później w Collegium Większym. Uzyskawszy 3-letni urlop z Akademii, lata 1563-1567 spędził we Włoszech. Pod koniec lutego 1563 zatrzymał się w Padwie, gdzie uczęszczał na wykłady prawa i teologii oraz studiował prawo kanoniczne na tamtejszym uniwersytecie. Pod koniec 1563 przeniósł się do Rzymu, gdzie ukończył studia 15 czerwca 1566, uzyskując doktorat obojga praw. Za panowania Batorego był sekretarzem królewskim. Górski ośmiokrotnie pełnił funkcję rektora Akademii Krakowskiej. Jego działalność naukowa wiąże się z przeprowadzoną w latach 1574-1579 reformą starego programu studiów, polegającą na wprowadzeniu nowoczesnych podręczników i nowych przedmiotów wykładowych oraz na rozszerzeniu obowiązującej lektury pisarzy klasycznych. Ważniejsze dzieła: De periodis atque numeris oratoriis libri duo (Kraków 1558); De generibusdicendi (Kraków 1559); De figuris tum grammaticis, tum rhetoricislibri V (powst. w Tyńcu 1559); Disputationis de periodis contra se a Benedicto Herbestosi Diisplacet Neapolitanoeditae refutation (Kraków 1562); Commentariorum artis dialecticae libridecem (1563); Stanislaum Miskovski… Mercurius sive de Trinitate contra Gregorium Bresinensem (1563).