Żył w latach 1860-1907, malarz, przedstawiciel wczesnej fazy polskiego modernizmu. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim zwieńczone srebrnym medalem. Podstaw malarstwa uczył się u Wojciecha Gersona w Warszawie, następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Paryżu pod kierunkiem Emila Carolus-Durana. Odbywał liczne podróże: odwiedził m.in. Włochy, Hiszpanię, Szwajcarię, Prusy, Austrię i rejony Naddnieprzańskiej Ukrainy. Od 1897 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (następnie w Akademii Sztuk Pięknych tamże), gdzie wprowadził obowiązkowe zajęcia dla studentów w plenerze. Był propagatorem rozwoju sztuki i kultury oraz jednym z założycieli powstałego w 1897 roku krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Od 1898 roku należał do stowarzyszenia artystów Wiedeńskiej Secesji. Jego prace pojawiły się na jej wystawach w latach 1901, 1902 i 1905. Stanisławski zasłynął przede wszystkim, jako twórca małych, nastrojowych, syntetycznych pejzaży o szerokiej plamie barwnej. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: Gdzieś na Ukrainie (1900); Cerkiew Michałowska w Kijowie (ok. 1903); Katedra w Sienie (1904).