Żył w latach 1280-1376, arcybiskup gnieźnieński. W latach 1316-1322 studiował teologię i prawo w na Uniwersytecie w Bolonii. Po powrocie do Krakowa pełnił funkcję kanonika krakowskiego i kanclerza biskupa Nankiera. W 1326 został archidiakonem krakowskim, natomiast w 1334 kanonikiem kujawskim i kanonikiem gnieźnieńskim. W latach 1331-1337 był kanclerzem kujawskim. W 1339 Kazimierz Wielki mianował go swoim pełnomocnikiem w procesie warszawskim z Zakonem Krzyżackim. W 1342 otrzymał sakrę arcybiskupią gnieźnieńską nadaną mu przez papieża Klemensa VI. Był jednym z autorów pokoju kaliskiego 1343 z Krzyżakami. 17 listopada 1370 koronował w katedrze wawelskiej króla Ludwika Węgierskiego. Pod koniec życia był ślepy i w 1374 złożył urząd, przenosząc się do klasztoru w Lądzie. Był autorem statutów wiślickich i wielkopolskich. W Kaliszu w 1357 ogłosił statuty dla całej polskiej prowincji kościelnej. Rozpoczął akcję przenoszenia starych wsi na prawo niemieckie, zakładał też wiele nowych, sprowadzając kolonistów z Niemiec. Doprowadził do rozkwitu kasztelanię łowicką.