Juliusz_Słowacki_1

Juliusz Słowacki

Żył w latach 1809-1849, poeta epoki romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza i Krasińskiego określany jako jeden z Wieszczów Narodowych. Związany z prądem mesjanizmu, obok Mickiewicza uznawany za najważniejszego przedstawiciela polskiego romantyzmu. W latach 1825-1828 studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. W 1829 wyjechał do Warszawy i podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1831 został zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, następnie wyjechał do Drezna, skąd udał się jako kurier dyplomatyczny do Anglii (Londynu) i Francji (Paryża), gdzie osiadł po zakończeniu misji. W latach 1832-1836 przebywał w Genewie, co miało wpływ na jego twórczość, np. poemat miłosny W Szwajcarii (wydany 1839). 1836 odbył podróż do Włoch, skąd wyruszył do Grecji, Egiptu i Palestyny (Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, 1836-1839). W 1838 powrócił do Paryża. Poemat autorstwa Juliusza Słowackiego pt. Anhelli  stał się tematem dzieła Cypriana Kamila Norwida pt. O Juliuszu Słowackim. Najważniejsze wybrane dzieła: Dramaty: Kordian (1834); Horsztyński (1835, wydanie pośmiertne 1866); Balladyna (1839);  Sen srebrny Salomei (1844); Zawisza Czarny (1844-1845, wydany w 1908),  parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844). Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (wydane anonimowo 1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nie ukończony poemat dygresyjny Beniowski (pieśń 1-5, 1841, pieśń 6-10 w tomie 2 Pism pośmiertnych, 1866).

Teksty autora:

  1. Rzym