Żyła w latach 1898-2002, polska historyk i historyk sztuki, działaczka Polonii we Włoszech. Ukończyła gimnazjum w Wiedniu (Freyung), w latach 1917-1921 studiowała historię sztuki na Uniwersytecie w Wiedniu. W 1926 na tej uczelni wyższej obroniła doktorat. Zajmowała się głównie zagadnieniami sztuki baroku i twórczością Michała Anioła. W 1935 habilitowała się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie rozprawy Dekoracja malarska kościoła Il Gesu w Rzymie. W czasie II wojny światowej Służyła w szeregach Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej (porucznik). Po wojnie osiadła we Włoszech. W 1945 była jednym z inicjatorów założenia Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. Do jego powstania przyczyniła się także finansowo, następnie sama stanęła na czele Instytutu jako dyrektor. Była członkiem-założycielem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Założyła Fundusz im. Karola Lanckorońskiego (od 1967 pod nazwą Fundacja Lanckorońskich z Brzezia z siedzibą w szwajcarskim Fryburgu i w Londynie), wspierający zarówno polskie instytucje emigracyjne, krajowe (głównie biblioteki uniwersyteckie), jak i odbiorców indywidualnych (stypendia Lanckorońskich). Na emigracji kontynuowała pracę naukową, pozostając aktywną do późnych lat życia. W połowie lat 50. prowadziła badania domniemanego grobowca Bolesława Śmiałego w Ossiach w Karyntii. W 1990 została przyjęta w poczet członków Polskiej Akademii Umiejętności (PAU). Nadano jej doktoraty honorowe na kilku uczelniach wyższych m.in. na Uniwersytecie Jagiellońskim (1983), na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie w Londynie (1988), na Uniwersytecie Wrocławskim (1990). W 1994 Karolina Lanckorońska ofiarowała Polsce zachowaną część kolekcji dzieł sztuki, zgromadzonej przez jej ojca w pałacu Lanckorońskich w Wiedniu.