MB

Marcello Bacciarelli

Żył w latach 1731-1818, malarz działający w Polsce, reprezentował w swoich dziełach dekoratorskich i malarskich tzw. sztukę dworską. Jego malarstwo opierało się na tradycji baroku oraz rokoka z wpływem pewnych elementów tradycji klasycystycznej. Wszechstronnie wykształcony, studiował w Rzymie i Dreźnie, w latach 1756-1763 działał na dworze polskim w Warszawie, następnie w Wiedniu i Dreźnie. W 1766 roku osiadł na stałe w Warszawie, gdzie otrzymał z rąk Stanisława Augusta Poniatowskiego dyplom indygenatu oraz tytuł nadwornego malarza króla. Pełni funkcje kierownika Malarni na Zamku Królewskim w Warszawie oraz generalnego dyrektora budowli królewskich i realizatora polityki artystycznej Stanisława Augusta Poniatowskiego. Członek Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, Wiedniu i Berlinie. Od 1808 roku działacz Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauki. Malował głównie portrety króla SAP, dworzan oraz ogromne kompozycje alegoryczne, które zdobią ściany i plafony sal Zamku Królewskiego w Warszawie oraz Łazienek Królewskich. Na zlecenie króla namalował szereg dzieł o charakterze religijnym i historycznym (np. cykl obrazów do Sali Rycerskiej, dwadzieścia dwa portrety królów polski do Sali Marmurowej, za co zostało mu nadane obywatelstwo polskie i szlachectwo). Do najważniejszych dzieł Bacciarellego należą: Portret Stanisława Augusta w stroju koronacyjnym; Poczet królów polskich; Portret Króla z klepsydrą; Posłuchanie młynarza u króla; Portret własny w brązowym fraku.