Żył w latach 1696-1765, włoski architekt działający w Polsce. Czołowi przedstawiciel późnego baroku w architekturze polskiej. Fontana kształcił się w Turynie, do Polski przyjechał na polecenie Sanguszków (najpierw dla Pawła Karola Sanguszki, a następnie dla wdowy po nim Barbary z Duninów), na zlecenie których przebudował założenia pałacowe w Lubartowie i Zasławiu na Wołyniu. Znany głównie, jako autor obiektów sakralnych. Dzieła: Rawa Ruska, zespół klasztorny oo. Reformatów pw. św. Michała Archanioła; Lubartów, przebudowa Pałacu Sanguszków; Lubartów, kościół farny pw. św. Anny; Chełm, Bazylika Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, dawna katedra unicka; Lubartów, kościół Kapucynów pw. św. Wawrzyńca; Chełm, kościół oo. Reformatów pw. św. Andrzeja; Lublin, kościół i klasztor karmelitów trzewiczkowych; Włodawa, kościół oo. Paulinów pw. św. Ludwika; Lublin, kościół i klasztor oo. Karmelitów pw. św. Eliasza; Ostrów Lubelski, kościół farny.