Żył w latach 1556-1600, kardynał, biskup krakowski i wileński, pamiętnikarz, dyplomata. Uczył się w szkołach kalwińskich w Wilnie i Nieświeżu. Był dworzaninem króla Zygmunta Augusta. W 1571 wyjechał na studia do Lipska. Studiował tam do roku 1573. Następnie udał się z bratem Mikołajem Krzysztofem Radziwiłłem Sierotką, jako dworzanin, do Francji w poselstwie po wybranego w wolnej elekcji króla Henryka Valois (Henryk Walezy). W 1574 w obecności księdza Piotra Skargi przyjął katolicyzm. Na dalsze studia wyjechał do Rzymu, gdzie uczył potem w papieskiej uczelni Gregorianie. Na przełomie 1577 i 1578 roku odbył pielgrzymkę do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela. W latach 1575-1581 przebywał we Włoszech i w Hiszpanii. W 1583 przyjął święcenia kapłańskie, sakrę biskupią i kapelusz kardynalski, 1586 już jako biskup wileński (wcześniej koadiutor wileński od 1575, biskup od 1581). Radziwiłł pełnił również funkcje dyplomatyczne. W latach 1583-1586 reprezentował króla Stefana Batorego w Inflantach. W 1586 roku pojechał ponownie do Rzymu, aby odebrać z rąk papieża Sykstusa V kapelusz kardynalski. Jako dyplomata zasłynął poselstwem do Rzymu w 1591 roku, zaś w drodze powrotnej reprezentował Stolicę Apostolską jako legat Ojca Świętego Klemensa VIII na ślubie Zygmunta III z Anną styryjską. Jako kardynał wziął udział dwukrotnie w konklawe (1591 wybór papieży: Innocentego IX i rok później Klemensa VIII). Miał tytuł kardynała prezbitera kościoła San Sisto Vecchio w Rzymie. Dzieła: Jest autorem Diariusza podróży do Włoch w 1575 roku. Pamiętnik łaciński wydał Wierzbowski w 1899.