Aleksander Gierymski

Żył w latach 1850-1901, malarz. Studia artystyczne w warszawskiej Klasie Rysunkowej i 1868-1873 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Następnie przebywał we Włoszech, Wiedniu, powtórnie w Monachium oraz w Paryżu. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu, prekursor luminizmu zaczerpniętego ze szkoły monachijskiej, propagator eksperymentów kolorystycznych w malarstwie polskim końca XIX w. W 1871 podróżował z bratem, również malarzem, Maksymilianem Gierymskim do Włoch (Wenecja, Werona). Bezpośredni kontakt z włoskim malarstwem okresu odrodzenia wywarł istotny wpływ na charakter jego wczesnej twórczości. W latach 1873-1879 Gierymski przebywał głównie w Rzymie. Ostatnie lata życia artysty wypełniały ustawiczne podróże. Od jesieni 1897 przebywał głównie w miastach włoskich, m.in. w Wenecji, Palermo, Amalfi, Rzymie i Weronie. W tym okresie dwukrotnie wyjeżdżał na dłuższe pobyty do Paryża (1898-1899 i 1900). Do najbardziej znanych obrazów Gierymskiego należą: W altanie (1882); Piaskarze (1887); Żydówka z pomarańczami (1881).

Jan Stanisławski

Żył w latach 1860-1907. Polski malarz, przedstawiciel wczesnej fazy polskiego modernizmu. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim zwieńczone srebrnym medalem. Podstaw malarstwa uczył się u Wojciecha Gersona w Warszawie, następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Paryżu pod kierunkiem Emila Carolus-Durana. Odbywał liczne podróże: odwiedził m.in. Włochy, Hiszpanię, Szwajcarię, Prusy, Austrię i rejony Naddnieprzańskiej Ukrainy. Od 1897 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (następnie w Akademii Sztuk Pięknych tamże), gdzie wprowadził obowiązkowe zajęcia dla studentów w plenerze. Był propagatorem rozwoju sztuki i kultury oraz jednym z założycieli powstałego w 1897 roku krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Od 1898 roku należał do stowarzyszenia artystów Wiedeńskiej Secesji. Jego prace pojawiły się na jej wystawach w latach 1901, 1902 i 1905. Stanisławski zasłynął przede wszystkim, jako twórca małych, nastrojowych, syntetycznych pejzaży o szerokiej plamie barwnej. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: Gdzieś na Ukrainie (1900); Cerkiew Michałowska w Kijowie (ok. 1903); Katedra w Sienie (1904).

Edward Okuń

Żył w latach 1872-1945, malarz, ilustrator tworzący w nurcie secesyjnym. W latach 1890-1891 studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, następnie w 1891-1893 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Izydora Jabłońskiego. Później kontynuował naukę w Monachium i w Paryżu. Następnie wrócił do Monachium, ostatecznie jednak w 1898 roku osiadł na dłużej w Rzymie. Do Warszawy powrócił dopiero w 1921 roku. W latach 1925-1930 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Od 1898 przez 20 lat mieszkał w Rzymie, podróżował też do Sorrento, Amalfi, Capri, zwiedzał Wenecję, Padwę, Rawennę, Florencję i Sienę. Uczestniczył w życiu polskiej kolonii artystycznej w Rzymie oraz był współzałożycielem loży wolnomularskiej „Polonia”. Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przeniósł się do Skierniewic, gdzie zginął w styczniu 1945 od przypadkowej kuli na ulicy.

Henryk Siemiradzki

Żył w latach 1834-1902, polski malarz, przedstawiciel akademizmu w sztuce europejskiej, jednakże w jego twórczości widoczny jest akademicki klasycyzm połączony z naturalizmem. Tematykę swych dzieł czerpał z sztuki i historii antycznej. Siemiradzki ukończył Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, był również członkiem wielu akademii europejskich. Jako dojrzał artysta malował monumentalne, teatralnie ujęte kompozycje. W 1872 wyjechał do Włoch. Zwiedził Wenecję, Florencję, Neapol, miał okazję zobaczyć wybuch Wezuwiusza, trafił w końcu do Rzymu, gdzie osiadł w pobliżu Placu Hiszpańskiego. W 1879 r. ofiarował obraz Pochodnie Nerona miastu Kraków jako pierwszy obraz do krakowskiego Muzeum Narodowego. Był autorem wielu obrazów, a także kurtyn Teatru Miejskiego w Krakowie (1894) i Teatru Wielkiego we Lwowie (1900). Wybrane dzieła: Amor i Psyche (1894, Lwowska Galeria Sztuki); Chrystus i jawnogrzesznica (1873, Muzeum Rosyjskie w Sankt Petersburgu); Chrystus i Samarytanka (1890, Lwowska Galeria Sztuki); Chrystus w domu Marii i Marty (1886, Ermitaż, Sankt Petersburg); Chrystus w domu Marii i Marty (1886, Lwowska Galeria Sztuki); Cyganka (1877, Lwowska Galeria Sztuki); Dirce chrześcijańska (1897, Muzeum Narodowe w Warszawie); Fryne na święcie Posejdona w Eleusis (1889, Państwowe Muzeum Rosyjskie, Sankt Petersburg); Krajobraz znad Świsłoczy (1873, Muzeum Narodowe w Krakowie); Kurtyna Teatru Miejskiego w Krakowie (1892-94, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie); Kurtyna Teatru Miejskiego we Lwowie (1899-1901, Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej); Kuszenie św. Hieronima (1886); Męczeństwo śś. Tymoteusza i Maury, jego żony (1885, Muzeum Narodowe w Warszawie); Nauczanie św. Piotra (1889, Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie); Nieukończony autoportret (po 1876, Muzeum Narodowe w Krakowie); Nimfa (1869, Lwowska Galeria Sztuki); Nimfy wodne (po 1880, Muzeum Sztuki, Riazań); Noc świętojańska (1892, Lwowska Galeria Sztuki); Odjazd z wyspy nocą (1890, Muzeum Narodowe w Warszawie); Orfeusz w podziemiach (ok. 1880 Lwowska Galeria Sztuki); Pochodnie Nerona (Świeczniki chrześcijaństwa) (1876, Muzeum Narodowe w Krakowie).

Michelangelo Palloni

Żył w latach 1637-1712, polski malarz pochodzenia włoskiego, przedstawiciel sztuki baroku, działał na dworze Jana III Sobieskiego. Początkowo pracował we Florencji i Rzymie, następnie w Turynie. Sprowadzony w 1674 roku przez magnacką rodzinę Paców do Rzeczypospolitej Obojga Narodów wykonywał freski w kościołach fundowanych przez jego mecenasów na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od 1688 roku pełnił funkcję nadwornego malarza króla polskiego Jana III Sobieskiego. Dzieła (malowidła i freski): kościół św. Wawrzyńca w Turynie; kościół kamedułów w Pożajściu; kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie; kościół kamedułów na Bielanach w Warszawie (1684-1686); pałac w Wilanowie (1688); katedra w Wilnie (1692); klasztor misjonarzy w Łowiczu (1695); kościół farny w Węgrowie (1706-1708); kościół reformacki w Węgrowie.

Marcello Bacciarelli

Żył w latach 1731-1818, malarz działający w Polsce, reprezentował w swoich dziełach dekoratorskich i malarskich tzw. sztukę dworską. Jego malarstwo opierało się na tradycji baroku oraz rokoka z wpływem pewnych elementów tradycji klasycystycznej. Wszechstronnie wykształcony, studiował w Rzymie i Dreźnie, w latach 1756-1763 działał na dworze polskim w Warszawie, następnie w Wiedniu i Dreźnie. W 1766 roku osiadł na stałe w Warszawie, gdzie otrzymał z rąk Stanisława Augusta Poniatowskiego dyplom indygenatu oraz tytuł nadwornego malarza króla. Pełni funkcje kierownika Malarni na Zamku Królewskim w Warszawie oraz generalnego dyrektora budowli królewskich i realizatora polityki artystycznej Stanisława Augusta Poniatowskiego. Członek Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, Wiedniu i Berlinie. Od 1808 roku działacz Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauki. Malował głównie portrety króla SAP, dworzan oraz ogromne kompozycje alegoryczne, które zdobią ściany i plafony sal Zamku Królewskiego w Warszawie oraz Łazienek Królewskich. Na zlecenie króla namalował szereg dzieł o charakterze religijnym i historycznym (np. cykl obrazów do Sali Rycerskiej, dwadzieścia dwa portrety królów polski do Sali Marmurowej, za co zostało mu nadane obywatelstwo polskie i szlachectwo). Do najważniejszych dzieł Bacciarellego należą:Portret Stanisława Augusta w stroju koronacyjnym; Poczet królów polskich; Portret Króla z klepsydrą; Posłuchanie młynarza u króla;Portret własny w brązowym fraku.

Belotto Bernardo (Canaletto)

Żył w latach 1721-1780, malarz, autor wedut i fantazji architektonicznych. Działał we Włoszech, w Dreźnie (na dworze Augusta III) oraz w Warszawie (na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego) w latach 1767-1780, znacząco wpłynął na rozwój malarstwa polskiego. Głównym warszawskim dziełem Bellotta jest, wykonany na zamówienie królewskie, cykl 26 wedut z widokami miasta powstałych w latach 1770-80, do Zamku Królewskiego w Warszawie, do specjalnie nań przeznaczonej sali zwanej salą Prospektową (później salą Canaletta). Był także autorem dwóch scen historycznych: Elekcja Stanisława Augusta (oryginał z 1776 w Muzeum Narodowym w Poznaniu; replika z 1778 w Zamku Królewskim w Warszawie) oraz Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w roku 1633(1779, Muzeum Narodowe we Wrocławiu).

Tommaso Dolabella

Żył w latach ok. 1570-1650, włoski malarz, jeden z głównych twórców malarstwa barokowego w Polsce. Do Polski sprowadził go Zygmunt III Waza w 1598 roku. Oficjalnie działalność Dolabelli w Krakowie notowana jest od 1600 roku. Po przybyciu do Rzeczpospolitej pełnił funkcję malarza królewskiego, następnie malował dla Władysława IV. W Krakowie ożenił się i spolonizował, w Polsce przeżył ponad pół wieku. Po przeniesieniu stolicy do Warszawy pozostał w Krakowie, malując głównie na zamówienia kościołów i klasztorów Dominikanów i Franciszkanów. Wpływ Tomasza Dolabelli na polskie malarstwo był ogromny, bowiem przeniósł do Polski doświadczenia malarstwa weneckiego, szczególnie w warstwie operowania kolorem i światłem, oddawania ruchu i kompozycji scen zbiorowych. W późnym okresie swej twórczości technika malarska Dolabelli ewoluowała, w związku z czym odchodził od rozwiązań włoskich na rzecz polskich tradycji malarskich. Jako artysta królewski Dolabella malował głównie obrazy historyczne, batalistyczne i alegoryczne do dekoracji komnat na Wawelu. Dzieła: Cudowny połów ryb; Aniołowie karmiący św. Dominika; Uczta Abrahama z Malchizedechem; Chrystus u Marii i Marty; Pustelnicy Paweł i Antoni; Cudowne rozmnożenie chleba i ryb; Uczta u Szymona.