Żył w latach 1822-1893, polski etnograf, rzeźbiarz, poeta romantyczny, konspirator. W 1833 wyjechał do Warszawy, gdzie uczył się w tzw. szkole obwodowej. W 1837 rozpoczął pracę w kancelarii adwokackiej, następnie został aplikantem w Sądzie Najwyższej Instancji, gdzie uzyskał posadę etatowego kancelisty. Jako poeta debiutował w 1841. Jako etnograf odbył wiele pieszych wędrówek po Mazowszu, towarzyszył także Oskarowi Kolbergowi w jego wyprawie do Galicji. Brał udział w działaniach konspiracyjnych w związku, z czym w 1843 roku w obawie przed aresztowaniem opuścił Warszawę, do której powrócił pod koniec tego roku. Pracował, jako podsekretarz w Komisji Sprawiedliwości. W 1848 przedostał się do Krakowa, gdzie z ramienia Towarzystwa Naukowej Pomocy wykładał historię Polski w szkole dla Żydów, prowadził kursy dla polskich rzemieślników. W 1849 musiał uchodzić przez Drezno na Łużyce. W lipcu 1849 powrócił do Wielkopolski, skąd wyjeżdżał na Śląsk. W grudniu 1851 wyjechał do Brukseli, w 1852 przeniósł się do Paryża, gdzie poznał Adama Mickiewicza, Józefa Bohdana Zaleskiego, Cypriana Kamila Norwida. Od 1856 roku przebywał we Włoszech; najpierw przeniósł się do Rzymu, a w 1860 zamieszkał we Florencji. Tu w 1861 ożenił się z Zofią Szymanowską, rzeźbiarką i malarką, krewną Mickiewicza. Głównie pod jej wpływem zajął się z powodzeniem rzeźbą. W 1875 odwiedził Kraków, zdominowany wówczas przez ideologię stańczyków. W latach 1874 i 1879-1886 wykładał na uniwersytecie bolońskim historię literatury słowiańskiej. Korespondował z najwybitniejszymi literatami romantycznymi m.in z Józefem Ignacym Kraszewskim i Marią Konopnicką. Zmarł 3 lutego 1893 we Florencji. Ciało Lenartowicza złożone zostało w Kościele na Skałce w Krakowie.