Żył w latach 1810-1886, polski rzeźbiarz zaliczany do twórców klasycystycznych. Działał w Polsce i we Włoszech. Sosnowski był  uczestnikiem powstania listopadowego. W latach 1833–1835 kontynuował naukę w Warszawie. Uczył się u Antoniego Blanka (rysunek) i Pawła Malińskiego (rzeźba). Następnym etapem kształcenia rzeźbiarza były studia w Berlinie pod kierunkiem Christiana Raucha i w Rzymie w pracowni Pietro Teneraniego. W roku 1843 przyjechał do Warszawy, by w 1846 roku wyjechać do Rzymu. Tam został profesorem rzeźby w Akademii św. Łukasza. Na emigracji we Włoszech pozostał do końca życia. Dzieła: Nagrobek kanonika Jana Koźmiana (1880, Katedra w Poznaniu); Epitafium abpa Leona Przyłuskiego  (Katedra w Poznaniu); Zdjęcie z krzyża (kościół polski św. Stanisława w Rzymie); Iustitia (Sprawiedliwość) (1850, rzeźba powstała po antypolskim wystąpieniu Bismarcka); Pomnik Tadeusza Czackiego (1861, dla kościoła Wizytek w Warszawie); Jadwiga i Jagiełło (kamienna wersja z 1883 znajduje się na krakowskich Plantach).