Urodzony ok. 1230 r., zmarł między 1280 a 1314, mnich, fizyk, matematyk, filozof, optyk, dyplomata. Początki swojej edukacji uzyskał w szkole klasztornej w Legnicy. Tam też został zakonnikiem. Następnie studiował sztuki wyzwolone w Paryżu (1254-1257), później zaś prawo kanoniczne, filozofię i nauki ścisłe w Padwie (1262-1268). Jesienią 1268 wyruszył do Viterbo pod Rzymem, gdzie zaprzyjaźnił się z Wilhelmem z Moerbeke, wcześniejszym współpracownikiem Tomasza z Akwinu. Napisał traktat Vitellionis Mathematicii Doctissimi Peri Optikīs id est de natura, ratione et proiectione radiorum visus, luminum, colorum atque formarum quam vulgo Perspectivam vocant Libri X. Jako naukowiec zajmował się propagowaniem i upowszechnianiem dorobku starożytnych uczonych. Jest uznawany za twórcę podwalin wiedzy psychologiczno-psychiatrycznej i psychopatologicznej i twórcą podstaw psychologii spostrzegania. Był on pierwszym szeroko znanym polskim uczonym, piszącym o sobie in nostra terra, scilicet Polonia („z naszej ziemi, to znaczy Polski”). Zajmował się także działalnością dyplomatyczną: brał udział w soborze powszechnym w Lyonie w 1274 r., był posłem księcia Henryka IV Probusa do papieża Jana XXI.