1850–1901, polski malarz. Studia artystyczne w warszawskiej Klasie rysunkowej i 1868-1873 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Następnie przebywał we Włoszech, Wiedniu, powtórnie w Monachium oraz w Paryżu. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu, prekursor luminizmu zaczerpniętego ze szkoły monachijskiej, propagator eksperymentów kolorystycznych w malarstwie polskim końca XIX w. W 1871 podróżował z bratem, również malarzem, Maksymilianem Gierymskim do Włoch (Wenecja, Werona). Bezpośredni kontakt z włoskim malarstwem okresu odrodzenia wywarł istotny wpływ na charakter jego wczesnej twórczości. W latach 1873–1879 Gierymski przebywał głównie w Rzymie. Ostatnie lata życia artysty wypełniały ustawiczne podróże. Od jesieni 1897 przebywał głównie w miastach włoskich, m.in. w Wenecji, Palermo, Amalfi, Rzymie i Weronie. W tym okresie dwukrotnie wyjeżdżał na dłuższe pobyty do Paryża (1898–99 i 1900). Do najbardziej znanych obrazów Gierymskiego należą: W altanie (1882); Piaskarze (1887); Żydówka z pomarańczami (1881).