1504–1579; kardynał i biskup warmiński; obrońca Kościoła Katolickiego w Polsce przed szerzącą się reformacją. Od 1519 studiował na Akademii Krakowskiej. Na wydziale sztuk wyzwolonych studiował półtora roku, w grudniu 1520 zdobył bakalaureat sztuk. Nadepnie przez kilka lat nauczał dzieci szlacheckie na dworze biskupów krakowskich Jana Konarskiego i Piotra Tomickiego. W latach 1530–1534 dzięki stypendium nadanemu przez biskupa Tomickiego studiował teologię i prawo na uniwersytetach w Bolonii i Padwie zdobywając doktorat obojga praw. Jednym z jego nauczycieli prawa był Hugo Buoncompagni, późniejszy papież Grzegorz XIII. Po powrocie do kraju pełnił funkcje na dworach biskupim i królewskim: pracował w kancelariach biskupów krakowskich, a od 1538 jako sekretarz w kancelarii królewskiej. Hozjusz przyczynił się do sprowadzenia do Polski jezuitów. W latach 1569–1579 przebywał w Rzymie, gdzie prowadził starania o odzyskanie spadku po królowej Bonie. Uzyskał w Rzymie kościół, który pod wezwaniem św. Stanisława do dziś służy, jako oficjalna świątynia polska w Rzymie. Hozjusz ufundował także przykościelne hospicjum, które przyjmowało pielgrzymów z Rzeczypospolitej. Zmarł 5 sierpnia 1579 w Capranice pod Rzymem; został pochowany w Bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu w Rzymie.