Urodzony prawdopodobnie na Mazowszu, zmarł w 1589 r. Prawie całe życie spędził poza granicami Rzeczpospolitej. Około 1545 studiował na Uniwersytecie padewskim prawo i literaturę starożytną. Na Akademię Krakowską wpisał się latem roku 1550. W 1555 studiował w Bazylei na wydziale artium. Rok później pojawił się w Paryżu, gdzie zetknął się z Robertem Etienne. W Padwie natomiast był uczniem F. Robortella, wybitnego renesansowego humanisty. Tytuł doktora obojga praw Iłowski uzyskał w 1565 roku w Bolonii, gdzie wydał pracę De laudibus iurisprudentiae oratio. W lipcu 1565 roku powrócił do Bazylei, by pogłębić swe studia historyczne. Do Polski powrócił jesienią roku 1566, następnie przyjął święcenia duchowne i został kanonikiem gnieźnieńskim, a trzy lata później kanonikiem płockim. W roku 1570 przeniósł się do Poznania. Najważniejsze dzieła i przekłady: De historica facultate libellus; De laudibus iurisprudentiae oratio (Bolonia 1565); Dionisius Halicarnasseus Responsio ad Gnei Pompei epistolam (Paryż 1554); Dionisius Halicarnasseus Nonnulla opuscula (1556); Demetrius Phalereus De elocutione liber (Bazylea 1557).